บทที่ 12 มันอาจเป็นเธอ

หกโมงเช้า แสงสลัวลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่าน ทอประกายอ่อนโยนลงบนผ้าปูที่นอนซึ่งยับยู่ยี่อยู่ปลายเตียง

ภายในห้องเงียบสงัด

เมื่อคิลเลียนลืมตาขึ้น เขาก็พบว่าตัวเองอยู่เพียงลำพัง

ที่ว่างข้างกายเย็นชืดไปแล้ว แต่ในอากาศยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นกุหลาบจางๆ

เขาจ้องมองอย่างเหม่อลอยอยู่สองสามวินาที ก่อนจะลุกขึ้นนั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ